27 ธันวาคม 2560.....
วายร้าย (3)
มินจุนไงมินจุนเอง : พวกคุณมึงครับ
มินจุนพิมพ์ข้อความลงไปในแชทกลุ่มที่มีเขา จินอุนและซึลองเป็นสมาชิกเขารู้มาว่าวันนี้คือวันเกิดของพี่เลี้ยงจำเป็นของเขา เขาเลยอยากจะหาของอะไรสักอย่างให้อีกคนก็แค่อยากตอบแทนที่อีกคนดูแลเขามาตลอดก็แค่นั้นเอง
จินอุนอุ่นนมก่อนนอน : ว่าไงครับคุณมึง
มินจุนไงมินจุนเอง : กูมีเรื่องจะถาม
ซึลองอ๋งอ๋งอ๋ง : ว่าไงครับท่านคิมมินจุน
มินจุนไงมินจุนเอง : พอดีวันนี้เป็นวันเกิดคนที่กูรู้จักคนนึงอ่ะ มึงว่ากูจะซื้ออะไรให้เขาดีวะ
ซึลองอ๋งอ๋งอ๋ง : วันเกิดใครวะ ผัวมึงอ่อ
มินจุนแยกเขี้ยวใส่ข้อความของเพื่อนตัวเองก่อนจะพิมพ์ด่าเพื่อนตัวดีของตัวเองลงไป
มินจุนไงมินจุนเอง : หยาบคายไอ้สัสอง ผัวมึงน่ะสิ
จินอุนอุ่นนมก่อนนอน : แล้วตกลงวันเกิดใครวะ ทีวันเกิดพวกกูไม่เห็นมึงจะซื้อของขวัญให้แบบนี้มั่งเลย
มินจุนไงมินจุนเอง : พวกมึงมีวันเกิดกันด้วยเหรอวะ???
ซึลองอ๋งอ๋งอ๋ง : อ้าวๆๆๆไอ้คุณคิมนี่เพื่อนไงจำไม่ได้เหรอ
จินอุนอุ่นนมก่อนนอน : เนี่ยกูจะไปใช้เงินขำๆอยู่พอดี มึงสองตัวออกมาดิที่เดิม
มินจุนไงมินจุนเอง :เออดีเลย มึงสองตัวไปช่วยกูเลือกของขวัญด้วย
ซึลองอ๋งอ๋งอ๋ง : งานไม่หา หาแต่เรื่องจริงๆพวกมึงนิ เออๆเจอกัน
มินจุนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหมุนตัวไปชนกับใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เฮ้ย!!" ร้องออกมาก่อนจะหงายหลังด้วยความตกใจแต่ก็ได้มือของคนที่เดินชนคว้าตัวไว้ได้ทัน
"ตกใจอะไรขนาดนั้น" แทคยอนที่วันนี้ต้องมาทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้กับคนตัวเล็กด้วยการมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคนเพราะคุณอาทั้งสองนั้นออกไปดูงานกับอัปป้าและออมม่าของเขาที่ปูซาน มินจุนผละออกจากแทคยอนก่อนจะเรียกขวัญให้กับตัวเองโดยที่ไม่ลืมที่จะต่อว่าอีกคนไปด้วย
"ก็ใครให้มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเล่า!"
แทคยอนไม่ได้ตอบอะไรอีกคนกลับไปก่อนจะก้มลงไปอุ้มออเดรย์ที่อยู่ในชุดแซนดี้สุดน่ารักขึ้นมาในอ้อมกอดช่างเข้ากับบบรยากาศช่วงเทศกาลคริสมาสต์เสียจริง เจ้าของบ้านที่เดินขึ้นไปบนชั้นสองกลับลงมาอีกครั้งด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่
"มินจุนจะไปไหนครับ" แทคยอนถามคนตัวเล็กที่เก็บนั่นหยิบนี่อยู่
"ไปข้างนอก" มินจุนบอกแบบไม่ลงลายละเอียดมากเพราะกลัวว่าอีกคนจะตามไปไม่อย่างนั้นแผนที่จะไปซื้อของขัญวันเกิดให้อีกคนของเขาต้องพังแน่ๆ
"พี่ไปด้วย"
"ไม่ต้อง!" มินจุนหันมาปฏิเสธคนตัวสูงเสียงดังด้วยความลืมตัวก่อจะกรอกตาไปมาคิดหาข้อแก้ตัว
"เอ่อ พอดีจะไปเดินเล่นกับพวกไอ้อุ่นอ่ะ พี่แทคอย่าไปเลย"
"ไม่เป็นไรครับ พี่จะไปด้วยเดี๋ยวเด็กแถวนี้จะพากันไปก่อเรื่อง"
"ใครเด็ก นี่16แล้วโตแล้วนะ" มินจุนเถียงอีกคนแบบไม่ยอมแพ้ แทคยอนได้แต่ส่ายหัวกับอาการของเด็กดื้อตรงหน้า
"อยากไปก็เชิญตามสบาย" มินจุนบอกแบบหมดหนทางเพราะต่อให้เขาห้ามยังไงอีกคนก็ต้องไปด้วยอยู่ดีนั่นแหละ ดีเหมือนกันจะได้มีคนขับรถให้
"งั้นเราไปกันเถอะ" แทคยอนบอกก่อนจะปล่อยออเดรย์ลงจากอ้อมแขนและดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล ทั้งแทคยอนและมินจุนต่างก็ขึ้นมาประจำที่บนรถแล้วก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปพาคนทั้งคู่ไปยังเป้าหมาย
ห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่ประดับไปด้วยของตกแต่งน่ารักมากมายที่นำมาตกแต่งเพื่อต้อนรับเทศกาลปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง มินจุนที่มาถึงก่อนเวลานัดจิ้มโทรศัพท์ก่อนจะชะเง้อคอมองหาเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะหันไปเห็นจินอุนที่กำลังเดินเข้ามาทางพวกเขา มินจุนโบกมือหยอยๆให้กับเพื่อนของตัวเอง
"อ้าวพี่แทค สวัสดีครับ" จินอุนทักทายรุ่นที่ได้เจอกันบ่อยๆจนสนิทกันไปแล้วเพราะว่าพวกเขาเองก็มักจะไปติวหนังสือที่บ้านของมินจุนกับแทคยอนบ่อยๆเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้ขยันเรียนนะแต่พวกเขาโดนอาอูยองจอมโหดบังคับตังหาก ไม่นานนักซึลองก็เดินเข้าาสมทบกับพวกเขาทั้งสามคน
"พาพ่อมาคุมด้วยเหรอวะ หวัดดีครับพี่แทค" ซึลองคุยกับเพื่อนตัวเล็กก่อนจะหันไปทักทายรุ่นพี่ที่อยู่ด้วยกัน
"เออ พ่อเขาจะมาคุมเขากลัวพวกมึงจะพากูไปก่อเรื่อง" มินจุนบอกก่อนจะโดนซึลองผลักหัวทุยๆนั่นอย่างแรง
"มึงต้องพูดใหม่ พี่แทคเขามาห้ามไม่ให้มึงหาเรื่องให้พวกกูน่ะสิ" แทคยอนได้แต่ขำกับการพูดคุยของเด็กทั้งสามตรงหน้า มินจุนกับซึลองไล่ตีกันไปมาสักพักก่อนที่จะกลับมายืนหอบเพราะความเหนื่อย
“ตีกันเสร็จยังพวกมึงอ่ะ กูรอนานละ” จินอุนที่ยืนท้าวเอวเอ่ยถามเพื่อนของตัวเองที่ไล่ตีกันแบบนี้เป็นประจำ
“เออ ไอ้มินจุนว่าแต่มึงจะซื้อของ…..โอ๊ย!” มินจุนกระโดดตระคุบปากของซึลองทันทีที่เพื่อนของเขากำลังจะหลุดถามเรื่องสำคัญออกมาก่อนจะส่งสายตาเป็นสัญญาณไปมา ซึลองที่ถูกปิดปากอยู่มองสายตายุกยิกๆของเพื่อนตัวเองก่อนจะทำความเข้าใจได้ว่าคนที่เพื่อนของเขาจะซื้อของขวัญให้ก็คือคนที่ตามมาคุมด้วยนี่เอง
“อ๋ออออ” ซึลองร้องออกมาทันทีที่ปากเป็นอิสระ
“อะไรกันวะ ให้กูรู้มั่ง” จินอุนแทรกตัวเข้าไประหว่างเพื่อนของตัวเองก่อนจะทำหน้าอยากรู้อยากเห็นสุดฤทธิ์
“ไปถามไอ้องเอาเองเว้ยยยย” มินจุนบอกก่อนจะถอยห่างจากเพื่อนของตัวเองเพราะตอนนี้พวกเขายืนเบียดกันอยู่บนบันไดเลื่อนน่ะสิ แทคยอนที่คอยเดินตามเด็กทั้งสามคนที่เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ เดินเล่นซื้อนั่นซื้อนี่ด้วยความสนุกสนานจนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึง5โมงเย็นแล้ว ก่อนโทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองจะสั่น มือหนาคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดรับ
“ว่าไงควอน ตอนนี้เหรอ ตอนนี้ยังไม่ว่างเดี๋ยวอีกสักพักกูตามไปแล้วกัน อืมๆ” แทคยอนวางสายจากควอนก่อนจะชะงักไปกับสายตาหกคู่ที่จ้องมองมาที่ตัวเอง
“มีนัดเหรอ?” มินจุนถามคนตัวสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“มีประชุมกับพวกฝ่ายปกครองน่ะ มินจุนจะกลับหรือยังครับ” มินจุนพยักหน้ารับก่อนจะดึงแขนจินอุนและซึลองให้ตามตัวเองมา
“พี่แทครออยู่ตรงนี้นะ ไอ้อุ่นมันลืมของอ่ะ เดี๋ยวมินจุนมาแปปเดียว” ว่าจบเจ้าตัวก็พาเพื่อนวิ่งออกไป แทคยอนได้แต่ส่ายหัวกับความซนของมินจุนก่อนจะนั่งรออีกคนตรงเก้าอี้ที่ว่าง
ไม่นานนักเด็กทั้งสามคนก็กลับมาพร้อมของเต็มมือแทคยอนมองถุงต่างๆที่อยู่ในมือของเด็กทั้งสามคนด้วยความอึ้ง นี่ไปเหมาห้างกันมาเหรอ!
“ป่ะ กลับกัน” มินจุนบอกกับแทคยอนก่อนจะโดนคนตัวสูงแย่งของในมือไปถือโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรเพราะของพวกนั้งที่แทคยอนถืออยู่คือของของจินอุนน่ะสิ ส่วนของขวัญกับเค้กที่เขาซื้อมาก็สลับให้จินอุนเอาไปถือแทน เวลาตอนนี้ก็ล่วงเลยมาจนฟ้ามืดแล้วพวกของมินจุนต่างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนไม่ได้เจอกันมานาน
“เออ ไอ้มินจุนได้ข่าวว่าแถวบ้านมึงมีคนถูกฆ่าข่มขืนเหรอวะ” จินอุนเปิดประเด็นสำหรับหัวข้อใหม่
“เออๆกูก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน” ซึลองได้ทีก็ร่วมผสมโรงขึ้นมา
“เหรอวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลย” มินจุนถามก่อนจะทำหน้าซื่อๆออกมา หัวข้อของเด็กทั้งสามคนทำให้คิ้วเข้มของแทคยอนขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
“มึงอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆก็ระวังไว้นะเว้ย สมัยนี้โจรมันเยอะ” ซึลองบอกออกมาโดยพยายามเน้นเสียงให้ดูจริงจังขึ้น
“กูเป็นผู้ชายป่ะ โจรมันไม่กล้าทำอะไรกูหรอก”
“แต่คนที่ถูกฆ่าข่มขืนแถวบ้านมึงก็เป็นผู้ชายนะเว้ย เห็นว่าอายุเท่าพวกเรานี่แหละอยู่บ้านคนเดียวแล้วโจรแม่งก็ขึ้นบ้านมันเจอเด็กคนนั้นก็จับข่มขืนแล้วก็….ฆ่าทิ้ง” คำพูดของจินอุนทำให้บรรยากาศในรถนิ่งเงียบขึ้นมาทันทีแทคยอนเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆก่อนจะแสดงความเป็นห่วงออกมาทางสายตาแบบปิดไม่มิด เพราะหลังจากส่งพวกของมินจุนเสร็จเขาต้องไปประชุมกับพวกควอนต่อน่ะสิ
“พี่แทคครับ เดี๋ยวส่งพวกผมสองคนข้างหน้านะครับ” ซึลองบอกกับแทคยอนก่อนที่จะถึงจุดหมายปลายทาง
“ไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนมินจุนก่อนเหรอ” แทคยอนถามเด็กทั้งสองคนผ่านกระจกมองหลัง
“พอดีพวกผมสองคนมีนัดกับที่บ้านน่ะครับ จะสายแล้วด้วย จอดตรงนี้เลยครับ” จินอุนบอกก่อนทั้งสองคนจะเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณรุ่นพี่ที่ขับรถมาส่ง รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปโดยที่บรรยากาศในรถก็ยังคงเงียบสงบ
“มินจุนไปกับพี่ก่อนมั้ยครับ” แทคยอนถามคนตัวเล็กเพราะไม่อยากทิ้งอีกคนไว้บ้านคนเดียว
“ไม่เอา มินจุนจะกลับไปหาออเดรย์” มินจุนบอกออกมาตามสไตล์เอาแต่ใจ
“แต่ว่า…”
“พี่แทคอย่าไปเชื่อที่ไอ้สองคนนั้นมันเล่าเลยครับ มินจุนดูแลตัวเองได้น่ะ” มินจุนบอกกับคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงติดจะไม่สบอารมณ์ แทคยอนที่เห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มจะไม่พอใจก็ไม่อยากตื้ออีกคนมากเพราะไม่อยากมีปัญหากันตอนนี้
“ปิดบ้านให้เรียบร้อยนะมินจุน จนกว่าพี่จะกลับมาห้ามออกไปไหนเด็ดขาด” แทคยอนกำชับกับคนตัวเล็กทันทีที่มาส่งอีกคนถึงบ้าน
“รับทราบ” มินจุนบอกกับอีกคนเสียงดังก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป แทคยอนมองส่งอีกคนจนลับตาก่อนจะขึ้นรถและขับออกไปเพื่อที่จะรีบไปประชุมแล้วก็รีบกลับมา
ห้องประชุมที่มืดสนิททำให้แทคยอนค่อนข้างแปลกใจ ยังไม่มีใครมาหรือว่าประชุมกันเสร็จหมดแล้ว?
ปุ้ง!
“สุขสันต์วันเกิดแทคยอน!!” เสียงพลุกระดาษที่ถูกดึงพร้อมกับเค้กก้อนโตจากเพื่อนๆฝ่ายปกครองของเขาที่นำทีมโดยโจควอน
“อะไรกันวะ” แทคยอนถามควอนที่เป็นคนถือเค้กอยู่ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันเกิดของตัวเอง
“วันนี้วันเกิดมึงไง อธิฐานดิ” แทคยอนหลับตาอธิฐานก่อนจะเป่าเทียนบนเค้กก้อนโต
“แล้วที่บอกว่ามีประชุมอ่ะ”
“พวกกูโกหกประชุมบ้าบออะไรดึกขนาดนี้วะ พวกกูตั้งใจจะเซอร์ไพร์สวันเกิดมึงนั่นแหละ”
แทคยอนแอบเก็บความไม่พอใจเอาไว้เล็กน้อยเพราะมันทำให้เขาต้องทิ้งใครบางคนไว้คนเดียวที่บ้านแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเอ่ยขอบคุณเพื่อนๆทุกคน
“เออๆขอบคุณ งั้นกูกลับเลยนะ”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวดิไอ้แทค อยู่ฉลองกันก่อนดิวะ” แทคยอนที่ตั้งท่าจะกลับก็ถูกเพื่อนๆรั้งตัวเอาไว้ แทคยอนลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจอยู่ฉลองกับพวกของควอนที่ลงทุนจัดวันเกิดให้กับเขาแต่ถึงอย่างนั้นมือหนาก็คอยยกโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูเวลาอยู่ตลอด จนเวลาผ่านไปสักพักแทคยอนตัดสินใจที่จะส่งข้อความไปหามินจุนเพื่อความสบายใจของตัวเองมือที่กำลังกดแป้นพิมพ์ชะงักเพราะชื่อของคนที่ขากำลังจะทักไปหานั้นโชว์อยู่บนหน้าจอพอดี แทคยอนกดรับสายของมินจุนก่อนจะกรอกเสียงลงไปด้วยความรวดเร็ว
“ฮัลโหลมินจุน”
“ช่วยด้วย!!!.....” นี่คือสิ่งที่แทคยอนได้ยินก่อนที่สายจะตัดไป แทคยอนกดโทรหามินจุนซ้ำๆด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล คำบอกเล่าของจินอุและซึลองเมื่อตอนเย็นดังก้องอยู่ในหัว
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้……..’ แทคยอนเก็บโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่รถท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ รถหรูที่เคลื่อนมาด้วยความเร็วตลอดทางจอดลงที่หน้าบ้านหลงใหญ่ แทคยอนลงจากรถก่อนจะรีบเข้าไปในบ้านของมินจุน บ้านที่มืดสนิททำให้หัวใจของแทคยอนเต้นถี่รัว
“มินจุน อยู่ไหนน่ะ มินจุนครับ” แทคยอนตะโกนเรียกหาคนตัวเล็กเสียงดังลั่นบ้านขายาวก้าวเดินไปตามทางในความมืดด้วยความเคยชิน
“มินจุนออกมาเถอะ” ปากก็ตะโกนเรียกโดยที่มือก็กดโทรหาอีกคนซ้ำๆถึงแม้ว่าจะไม่สามารถติดต่อได้ก็ตาม
กริ๊ง!
เสียงกระดิ่งทำห้แทคยอนหันไปตามเสียงนั้น
“ออเดรย์เหรอ”
“แซง อิล ชุก ฮา ฮัม นิ ดา แซง อิล ชุก ฮา ฮัม นิ ดา
ซา ราง ฮา นึน แทคยอน ชิ แซง อิล ชุก ฮา ฮัม นิ ดา” เสียงเพลงวันเกิดที่ดังขึ้นพร้อมกับคนที่แทคยอนกำลังตามหาอยู่ ไฟในบ้านส่องสว่างขึ้นมาทำให้แทคยอนเห็นเหตการณ์ที่มีมินจุนถือเค้กก้อนโตหน้าโปโรโร่ และจินอุนกับซึลองที่ถือกล่องของขวัญยืนอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน
“เล่นอะไรกัน! รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงขนาดไหน” เสียงทุ้มเข้มของแทคยอนเอ่ยบอกกับเด็กตรงหน้าทั้งสามคนที่ตอนนี้ได้แต่ทำหน้าเจื่อนมองกันไปมา มินจุนยิ้มเข้าสู้ก่อนจะบอกให้แทคยอนเป่าเค้กในมือตัวเอง
“ก็วันนี้วันเกิดพี่แทคไงพวกเราก็แค่วางแผนเซอร์ไพร์สนิดหน่อยเอง เนอะๆ” มินจุนบอกก่อนจะหันไปหาเพื่อนๆทั้งสองคนของตัวเอง
“ใช่ครับๆ พี่แทคเป่าเทียนก่อนสิครับมันจะละลายหมดแล้ว” จินอุนบอกกับรุ่นพี่ที่ตอนนี้ตีหน้าโหดใส่พวกเขาอยู่ แทคยอนก้มลงไปเป่าเทียนบนเค้กที่มินจุนถืออยู่ก่อนจะมองหน้าเด็กทั้งสามคน
“ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้กันอีกเข้าใจมั้ย”
“ครับ” พวกของมินจุนได้แต่ตอบรับเสียงอ่อยด้วยความรู้สึกผิดโดยเฉพาะมินจุนที่เป็นคนคิดแผนนี้ขึ้นมา ความจริงนี่เป็นแผนที่เขาคิดได้และตกลงวางแผนกันตอนที่แยกออกไปซื้อของ เรื่องโจรฆ่าข่มขืนอะไรนั่นก็เป็นแค่เรื่องที่พวกเขาแต่งขึ้นมาทั้งนั้นแล้วก็ตั้งใจที่จะพูดคุยกันในรถเพื่อให้แทคยอนได้ยินดูเหมือนว่าแทคยอนจะโกรธพวกเขาจริงๆซะด้วยสิ
“เอ่อ เดี๋ยวผมยกเค้กไปไว้บนโต๊ะให้นะครับ” ซึลองแย่งเค้กมาจากมือมินจุนก่อนจะทำเนียนเดินหนีหายไปโดยมีจินอุนตามไปด้วยทิ้งให้มินจุนอยู่กับแทคยอนแค่สองคน มินจุนแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวเองที่ชิ่งหนีไปแผนก็คิดด้วยกันแต่ทำไมทิ้งเขาไว้คนเดียวแบบนี้ล่ะเฮ้ย!
“มีอะไรจะบอกพี่มั้ย” เสียงทุ้มเข้มกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันของแทคยอนทำให้มินจุนได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมาก่อนจะก้มหน้าเอ่ยขอโทษคนตรงหน้าแบบรู้สึกผิด
“ขอโทษครับ”
“จริงๆแล้วมันเป็นแผนของมินจุนเองเรื่องฆ่าข่มขืนนั่นก็แค่แต่งขึ้นมาขำๆ”
“อย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงมินจุนมากขนาดไหนเกิดมินจุนโดนทำร้ายขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง แล้วถ้าหากพี่เกิดอุบัติเหตุเพราะรีบมาหามินจุนล่ะจะทำยังไง” คำพูดของแทคยอนทำให้มินจุนยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมเลยทำได้แค่ก้มหน้ารับความผิดอยู่แบบนั้นเพราะไม่คิดว่าเรื่องที่ตัวเองทำจะทำให้อีกคนโมโหถึงขนาดนี้ พอนึกได้ว่าแทคยอนต้องบอกเรื่องนี้กับพ่อและแม่ของเขาแน่ๆขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที หยดน้ำใสไหลลงกระทบมือของมินจุนที่กุมกันอยู่ทำให้แทคยอนรู้ว่าคนที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ตรหน้าเขากำลังร้องไห้ อารมณ์ๆอยากสั่งสอนอีกคนในใจของแทคยอนก็หายวับไปทันที
“มินจุน” แทคยอนเอ่ยเรียกคนตัวเล็กด้วยเสียงที่เป็นปกติ
“ขอโทษครับ มินจุน ฮึก ขอโทษ” เสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นของมินจุนทำให้หัวใจของแทคยอนอ่อนยวบไปทันที แทคยอนดึงคนที่ร้องไห้อยู่มากอดเอาไว้
“พี่ไม่โกรธมินจุนแล้ว อย่าร้องนะครับ”
“ฮึก มินจุนขอโทษ” แทคยอนลูบหัวคนตัวเล็กในอ้อมกอดเพื่อปลอบโยนกลายเป็นว่าเขาเป็นฝ่ายรู้สึกผิดเสียเองที่ดุจนอีกคนร้องไห้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจความรู้สึกของอาอูยองที่แกล้งดุมินจุนตอนแขนหักจนมินจุนร้องไห้มันเป็นยังไง ก็เป็นฝ่ายรู้สึกผิดเองแบบนี้ยังไงล่ะ!
“ครับๆ แต่มินจุนอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” มินจุนได้แต่พยักหน้าขึ้นลงกับอกของแทคยอนก่อนจะผละตัวออกมา ดวงตาเรียวแดงก่ำและฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา แทคยอนเช็ดน้ำตาบนแก้มใสก่อนจะส่งยิ้มให้อีกคน
“จบงานนี้มินจุนต้องโดนลงโทษนะครับ” แทคยอนบอกพร้อมกับยิ้กร้มกริ่มส่งไปให้อีกคน คำพูดของแทคยอนทำให้ใบหน้าของมินจุนขึ้นสีแดงทันทีเมื่อนึกถึงบทลงโทษของอีกคน แทคยอนอมยิ้มกับสีหน้าของมินจุน
“ไปกินเค้กกันเถอะ” คนตัวสูงบอกก่อนจะจูงมืออีกคนเดินมายังโต๊ะกินข้าวที่มีจินอุนกับซึลองนั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองคนที่เห็นว่าเพื่อนตัวแสบของตัวเองถึงขั้นร้องไห้ก็อดสงสารไม่ได้
“ซึลอง จินอุน ของขวัญนั่นน่ะของพี่ไม่ใช่เหรอ” แทคยอนบอกกับเด็กทั้งสองที่ยังคงมีสีหน้ารู้สึกผิดอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ปกติ ซึลองกับจินอุนลนลานก่อนจะหยิบกล่องของขวัญส่งให้แทคยอน
“ขอบคุณที่จัดงานวันเกิดให้พี่นะ มาพี่ตัดเค้กให้” แทคยอนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทำให้เด็กทั้งสามคนเองก็เริ่มยิ้มออกอีกครั้งก่อนจะมีการเปิดศึกแย่งชิงเค้กของเด็กทั้งสามเกิดขึ้น เค้กโปโรโร่หน้าตาน่ารักเหมาะกับคนซื้อมากกว่าเจ้าของวันเกิดถูกตัดแบ่งออกจากกัน
“เอาชิ้นนั้นที่มีคุกกี้กองไฟ” มินจุนบอกกับแทคยอนพร้อมกับยื่นจานไปให้แทคยอน
“เฮ้ยๆๆไอ้คุณคิมกูจะเอาชิ้นนั้นเหมือนกัน” จินอุนบอกพร้อมกับยื่นจานของตัวเองไปให้แทคยอนเช่นกัน แทคยอนได้แต่ส่ายหัวกับเด็กแสบที่แย่งเค้กกันอยู่ต้องบอกว่าแย่งคุกกี้บนเค้กกันถึงจะถูกก่อนจะตัดเค้กชิ้นเจ้าปัญหาออกมา
“กูจะเอามึงเอาชิ้นอื่นเลยไอ้อุ่น”
“ไม่” จินอุนบอกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้กองไฟที่อยู่บนเค้กชิ้นนัั้นมาส่ปก มินจุนอ้าปากค้างก่อนจะโวยวายใส่เพื่อนตัวเองที่แย่งคุกกี้ชิ้นนั้นไปจากตัวเอง
“ไอ้อุ่นนนนน คายออกมาเดี๋ยวนี้ คายออกมาาาา” มินจุนข้ามโต๊ะไปเขย่าคอจินอุ่นที่เคี้ยวคุกกี้เจ้าปัญหาตุ้ยๆ
“พวกมึงโตกันแล้วนะเว้ยแย่งกันเป็นเด็กไปได้” ซึลองบอกก่อนจะหันไปคุยกับแทคยอนแทน
“พี่แทคผมเอาโปโรโร่” แทคยอนพยักหน้ารับก่อนจะตักเค้กช้นที่มีตัวโปโรโร่ให้ซึลองแต่ก็มีมือปริศนามาฉกมันไปจนได้ มือปริศนาที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยคนที่นั่งข้างๆเขานี่แหละ
“ไอ้มินจุน เอาโปโรโร่กูคืนมาาาา” ซึลองบอกกับมินจุนที่กำลังกัดหัวโปโรโร่ที่แสนน่ารักของตัวเองอยู่
“แบร่ สมน้ำหน้า” มินจุนแลบลิ้นใส่ซึลองก่อนสงครามที่แท้จริงจะเริ่มต้นขึ้น แทคยอนได้แต่ส่งเสียงหัวเราะกับการทะเลาะกันของเด็กทั้งสามคนถึงแม้ว่าวันเกิดของเขาปีนี้มันจะวุ่นวานไปบ้าง แต่ก็เป็นวันเกิดที่น่าจดจำไม่ช่น้อยเลยเหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น